Ik maak me allang geen illusies meer: na al die jaren muziekliefhebberij ben ik er al een tijdje achter gekomen, dat je, voor elke artiest die je leert kennen, er minstens drie evenwaardige nooit te horen zult krijgen. Dezer dagen is ’t weer van dattum: krijg ik hier kwansuis de tweede plaat van Dan Krikorian in de bus gegooid en vanaf de eerste luisterbeurt vraag ik mij af hoe ’t toch komt dat ik ’s mans eerste nooit heb gehoord. Niet dat dan bijzonder veel ophefmakends doet.

Nee, ik zie hem niet zo snel op de cover van de hipste bladen staan, noch op de affiches van de grote festivals. Maar…dat neemt niet weg dat die man een erg mooie, kwetsbare plaat gemaakt heeft waar tien goeie tot heel goeie liedjes op staan. Laat dat nu uitgerekend de taak zijn van een singer songwriter: liedjes schrijven en ze zingen. We weten allemaal dat mensen die dat vak bedrijven hun inspiratie vinden in het leven dat zij en u en ik elke dag leiden.

Mensen die je ontmoet, liefdes die je beleeft, mooie of lelijke dingen die je tegenkomt, situaties waar je geen blijf mee weet of waar je net wel naar terug wil. In twee woorden samengevat: Het Leven, dat is de inspiratiebron voor Dan. Dat mag alledaags klinken, als je, zoals Dan, de gave van het woord hebt en de dingen trefzeker en loepzuiver kunt omschrijven, dan ben je een gedegen vakman. Zingen doet hij zondermeer goed, bovendien wist hij zich te omringen met een schare uitmuntende muzikanten, zoals de grote Taras Prodaniuk op bas, Shawn Nourse (van I See Hawks in L.A.) op drums, Bob Bouding op gitaren en Carl Byron op toetsen, zodat het ook op het instrumentale vlak gebeiteld zit. Resultaat is een erg fijne, ingetogen, bij momenten fragiele luisterplaat, die je wat graag mag opzetten in goed gezelschap.

Daar versta ik onder: mensen met oren aan hun kop. Verder denk ik, dat ik maar eens op zoek ga naar de debuutplaat van Dan, want ik beschouw de man vanaf nu als een ontdekking.(Dani)